அப்பெரிய பங்களாவில் காலை சுப்ரபாதம் ஒலிப்பதற்கு மாறாக இசை முழக்கம் அதிருகிறது. அங்கு, நாற்காலியில் அமர்ந்திருக்கும் ராஜகணபதி டேய்! சின்னப் பயலே அந்த ஒலியை கொஞ்சம் குறைச்சா என்னடா என்று முழக்கமிடுகிறார். ஆனால், அச்சிறுவன் அவரது பேச்சுக்களை சிறிதேனும் செவியில் வாங்கிக்கொண்டதாகத் தெரியவில்லை. அதே, நேரத்தில் வானொலியில் இன்றைய காலைச் செய்திகள்! வாசிப்பது சதாசிவம்; நாட்டின் மேன்மைக்காக இரு நாட்டுத் தூதுவர்கள் பேச்சுவார்த்தை நடத்தி வருகின்றனர். அப்பேச்சு வார்த்தை நடைமுறைக்குச் சாத்தியம் ஆகாது என்றால் எங்கெங்கிலும் பதற்றமும், கலவரமும் மூளுவதற்கான அறிகுறிகள் தென்படுவதாக அரசு தரப்பு நிலை உணர்த்துவதாக அறிவித்துக் கொண்டிருக்கிறார். அவ்வளவுதான், பெரியவருக்கு அவ்விசை முழக்கத்தால் செய்திகள் காதில் சரிவர விழவில்லை என்ற ஆத்திரம் வருகின்றது. அடே மூடா! உன்னை படிக்க வைப்பதும் போதும்; பாழாய்ப்போன கூச்சல் இசையைப் போட்டு நல்லதை கேட்க விடாமல் சதிராடுவதும் போதும் என்று சிறுவனை கையிலிருக்கும் தடியால் சரமாரியாக அடிக்கிறார். அவர் மனைவி ஓடிவந்து போதும்! நிறுத்துங்க பிள்ளைக்கு வலிக்கப் போகுது என்று மன்றாடவே எப்படியோ தொலைந்துக் குட்டிச் சுவரா போ! என்றவாறுத் தள்ளிச் செல்கிறார்.
அப்போது, ராஜகணபதியின் நண்பர் பூச்சிக்குட்டி என்ன அண்ணா காலை எழுந்ததுமே பையனோட பிரச்சனைக்கு நின்னுட்டியா என்று உள்ளே நுழைகிறார். வாடா! பூச்சு, நானும் பலமுறை காலையில நல்ல பாடல்களை போட்டுக் கேளுடா; உலக நடப்புகளை தெரிஞ்சுக்கோன்னு சொல்லிட்டேன். எங்கே கேக்கறான். எல்லாம் நாங்க செய்த தவம் என்றுப் புலம்புகிறார். அத்துடன், பூச்சுவின் மகள் அமெரிக்காவில் படிப்பை முடித்துவிட்டு வீட்டிற்குத் திரும்புவதால் விருந்துக்கு ஏற்பாடுச் செய்துள்ளதாக அழைக்கிறார்.
மறுநாள், சின்னப் பயலோடு தம்பதியினர் பூச்சுக்குட்டியின் வீட்டிற்குச் செல்கின்றனர். அங்கே, பல விருந்தினர்கள் முன்கூட்டியே வந்திருந்ததால் ஒரு ஓரமாக நின்று நடப்பதை களிப்புடன் பார்க்கின்றனர். அப்போது, பெரியவர் ஒருவர் எழுந்துநின்று தன் பேத்தி வழக்குரைஞர் கல்வியை வெற்றிகரமாக முடித்துவிட்டு தாய்நாட்டிற்கு வந்திருப்பதாக பெருமையுரைக்கிறார். உடனே, உறவினர்கள் அனைவரும் ஆமோதித்து வரவேற்பதாக கைத்தட்டிக் குரல் எழுப்ப சிற்பியின் சிலை போல ஜொலித்த பேத்தி நாணுகிறாள். இங்க பாரு! அமெரிக்காவில் படித்துத் திரும்பியவளுக்கு வெட்கம் கூட ஒட்டி வருகிறதே! என்று சிலர் சலசலக்கின்றனர். சிறிது நேரத்தில் கூடியுள்ளவர்களுக்கு ஓர் நற்செய்தி அறிவிக்கப் போவதாக பூச்சுக்குட்டி உறுதியளித்துவிட்டு வாயிலை நோக்கி விரைகிறார்.
அப்போது, வீட்டு வாயிலில் பெரிய நீலநிற கார் ஒன்று வந்து நிற்கிறது. அதிலிருந்து, இறங்கிய நண்பர்கள் என்ன ஆஹா! ஓஹோ என்று சொன்னியே அது இதுதானா! என்று கூறியவாறு உள்ளே நுழைகின்றனர். ஆயினும், ஒரு வாட்டம் சாட்டமான வாலிபன் பூச்சுக்குட்டியை வணங்கிக்கொண்டே நலம் விசாரிக்கிறான். அதை, எதிர்ப்பார்க்காத பூச்சுக்குட்டி மலைப்புடன் அவனை வரவேற்று உபசரிக்கிறார். அங்கு, வேடிக்கையும், கூத்தும் போட்டியிடுகின்றன. அதன், நடுவே தடபுடலான உணவுப் பரிமாற்றங்கள் சுவையை அதிகமாக்க சில மணித்துளிகள் அமைதி நிலவுகிறது. அந்த அமைதியை உபயோகித்த பூச்சுக்குட்டி எடுப்பான அவ்வாலிபனை மருமகனாக வரிக்க உள்ளதாக அறிவிக்கிறார். மேலும், அவன் அமெரிக்காவில் கணிணி வல்லுநராக வேலைச் செய்வதாக நலம் பாராட்டவே உறவினர்கள் கேள்விக் கணைகளை துளைக்கின்றனர்.
எப்படியோ ஒரு வழியாக வீட்டிற்கு வரவிருக்கும் மாப்பிள்ளையை திருப்திப்படுத்தியதாக பூச்சுக்குட்டி தம்பதியர் புன்னகை புரிகின்றனர். அத்துடன், ராஜகணபதியின் மகனுக்கு ஒரு விளையாட்டுக் கணிணியும் அன்பளிப்பாகக் கிடைத்துவிடுகின்றது. உடனே, அவர் மகன் சின்னப்பயலை பார்த்து குரங்கு கையிலே பூமாலை! என்று நொந்துக்கொள்கிறார். அவன், அந்தக் கணிணியை எப்படி பயன்படுத்தலாம் என்று ஆராயத் துவங்குகிறான். பின்பு, இருவரும் நடந்துமுடிந்த பூச்சுக்குட்டியின் மகள் நிச்சயதார்த்த நிகழ்ச்சிகளைக் குறித்துப் பேசியவாறு வீட்டிற்குத் திரும்புகின்றனர்.
அதிலிருந்து மூன்று மாதத்திற்குள் பூச்சுக்குட்டியின் மகள் வாடாமல்லியை அமெரிக்க மாப்பிள்ளை வசந்த ராஜா மணந்துக்கொள்கிறார். அட! ஏது நிச்சயதார்த்தமே எதிர்பாராமல் விருந்தளிப்பு என்ற பெயரில் தடபுடலாக நடந்தேறியிருக்க திருமணம் என்றால் அதிர்வேட்டு முழங்க ஏக உபசாரம்தான் என்று ராஜகணபதியின் மனைவி காதில் கிசுகிசுப்பது நன்கு கேட்கிறது. பிறகு, அவர்கள் குடும்பம் பிரிவுக்கண்ணீர் உதிர்க்க வாடாமல்லி வசந்தராஜாவுடன் விமானத்தில் பறப்பதற்குத் தயாராகிறார். அவ்வமயம், வசந்தராஜா அமெரிக்க மாப்பிள்ளை என்பதையும் தாண்டி ஒருபடி மேலாக தமிழ் மரபினைப் பின்பற்றி பூச்சுக்குட்டி தம்பதிகளை வணங்குகிறார். உடனே, அதைக் கவனித்த பூச்சுக்குட்டி, மாப்பிள்ளை இன்றைய பிரிவுக்கண்ணீருக்குப் பரிசாக நல்ல செய்தியை சீக்கிரம் சொல்லிட்டா எங்களுக்குத் திருப்தி என்று விடையளித்துப் பயணத்திற்கு கையை அசைக்கிறார். அந்த விமானம் நகர்ந்தது முதலாக இருவரும் நற்செய்தியைக் கேட்பதற்கு ஆவலாகக் காத்துக்கிடக்கின்றனர்.
அடே! பூச்சுக்குட்டி பேரப் பிள்ளைக்களைப் பார்க்க வேண்டுமானால் சில வருடமாவது ஆகாதா என்ன? என்று ராஜகணபதி அவ்வப்போது ஆறுதல் கூறுகிறார். ஆயினும், வருடங்கள் வேகமாக நகர்ந்தனவே ஒழிய குழந்தையின் குரலை அத்தம்பதியர் கேட்பதற்கு அதிர்ஷ்டம் வாய்க்கவில்லை.
பின்னர், ஒரு முறை அவர் மகள் வாடாமல்லி இந்தியாவுக்கு வரப்போவதாகச் சொன்னதால் நண்பன் ராஜகணபதியை தேடிச்சென்ற பூச்சுக்குட்டி அவர்கள் பங்களாவில் எவ்வித சப்தமுமின்றி அமைதியாக இருப்பதைப் பார்த்து எங்கே சின்னப்பயல் என்று வினவ அவன் முன்ன மாதிரி இல்லை! இப்ப இசை வட்டுக்களுக்குப் பதிலாக வாடமல்லி கொடுத்த விளையாட்டுக் கணிணியை வைத்துக்கொண்டு அலைகிறான். அத்துடன், உண்மையான கணியையும் வாங்கி உபயோகிக்க கத்துக்கிட்டான்! என்றுக் கேள்விப்படுகிறார். அங்கு, மேற்கொண்டு அமர்ந்திருப்பதற்கு விரும்பாத பூச்சுக்குட்டி ராஜகணபதி வந்தால் தன்னை வந்து பார்க்குமாறுச் சொல்லிவிட்டு வீட்டிற்குத் திரும்புகிறார். அங்கு, வழியில் சின்னப்பயல் நண்பர் குழுவுடன் அமர்ந்திருப்பதைப் பார்க்கிறார். அவன், தன் கையிலிருந்த பீடியை மறைத்துத் தூக்கி எறிந்துவிட்டு சிரிக்கவே தானும் குறுநகை புரிந்தவாறுத் தலையை தாழ்த்திக்கொள்கிறார்.
அவர் சிந்தனையில் ராஜகணபதியின் கம்பீரமானக் கண்டிப்பு நிழலாடுகிறது. இந்த ராஜகணபதிக்கு என்னவாயிற்று? முன்பு அடிக்கடி வீட்டிற்கு வந்துத் திகைக்க வைப்பான் இப்ப என்ன ஆயிற்றோ! என்று தோன்ற தான் எதிரில் சந்தித்த சின்னப்பயலின் உருவம் பெரிதாக இருப்பதையும் கூடியிருந்தச் செய்கைகளையும் அலசுகிறார். மேலும், தனக்குள் இவன் பெரியப்பயல் ஆகிவிட்டான் போலிருக்கு அதான்! ராஜகணபதிக்கு வாட்டம் வந்துவிட்டது என்று முணுமுணுத்துக் கொள்கிறார். அதே நேரத்தில் ராஜகணபதி வேலையிலிருந்துத் திரும்பவே டேய் பூச்சுக்குட்டி! என்று அழைத்தவாறு அருகில் வருகிறார். என்னதான் இருந்தாலும் பாசம் மாறுமோ! கட்டுப்பாடு சில நடவடிக்கைகளை தடுத்திருந்தாலும் இணைந்த உள்ளங்களுக்கு அழிவில்லை. அதனால், அந்த நண்பர்கள் வீதியில் சந்தித்துக்கொண்டாலும் கருத்துப் பரிமாற்றத்துக்கு உகந்த இடத்தைத் தேடுகின்றனர்.
பின்பு, அங்கிருந்த ஆலமரத்தின் நிழல் அவர்களை வரவேற்கச் சென்று அமருகின்றனர். அப்போது, நண்பன் ராஜகணபதி சின்னப்பயல் பெரியவனாக மாறி வீட்டிற்கு உதவுவதால் தான் சில பொறுப்புக்களை விட்டுவிட்டு மனைவியின் சொல்லுக்கு மகுடி ஊதுவதாக ஒத்துக்கொள்கிறார். மேலும், தன் மகன் இணையதளம் மூலமாக பலவற்றைக் கற்றுத்தேர்ந்து கைநிறைய சம்பாதிப்பதாகச் சொல்கிறார். அத்துடன், ராஜகணபதியின் பாசத்தோடு கூடியக் கண்டிப்பு விடுபட்டதால் நெறியாளனாக மாறும் திறம் குறைந்து ஏதோ நடப்பதாகவும் அவன் பேச்சுக்களில் மண் மூடிக்கிடப்பதாகவும் புலம்புகிறார்.
அதை, அமைதியோடு கேட்டுக்கொண்டிருந்த பூச்சுக்குட்டியும் ஏதோ வாய்வார்த்தைக்கு ஆறுதல் தெரிவித்துவிட்டு தன் பெண்ணுக்கு குழந்தைப் பிறக்கவில்லை என்று கண்ணீர் வடிக்கிறார். அதற்கு என்னடா பூச்சுக்குட்டி இப்பத்தான் ஊருக்கு வரப்போறா இல்ல! நல்ல மருத்துவரிடம் காண்பித்து வழிகேட்டா சரியாப் போயிடும்! என்று ராஜகணபதி அரசமர கணபதியை போல பதிலளித்துத் தேற்றுகிறார். பிறகு, அன்றையப் பொழுது அவர்களுக்கு இனிமை அளித்துவிட்டதாக நினைத்த இருவரும் கரங்களை விலக்கிக்கொண்டு வெவ்வேறு திசைகளில் நடையினைத் தொடர்கின்றனர்.
அடடா! எழுத விட்டுப் போச்சே என்ன.. அறியாமை; தெளிந்த அறிவு ஆகிய இரண்டுமே கலங்கும்போது வேறு எதைத் தொடரப்போகிறேன். ஏதோ! ஒரு கை பார்த்துவிடலாம் வாங்க!. சந்து, பொந்து, சறுக்கல் என்று ஏதாவது ஒன்று கூடவா கிடைக்காது. அதில், புகுந்து அஞ்ஞானம், விஞ்ஞானம் இரண்டிற்கும் தீர்வுகளை அலசி விடலாம் என்று கதையின் தொடர்ச்சி மெல்ல இழைந்தோடத் துவங்குகிறது.
ஏ....! அழகியத் தீவே எனை மறந்துவிட்டாயோ! என்ற ஒலி எழுந்த திசையினில் பார்த்தால் நம்ம பூச்சுக்குட்டி சிரிப்போடு புதுமணத் தம்பதிகளை வரவேற்றுக்கொண்டிருக்கிறார். ஆமாம்! அவர் கண்களில் தன் பெண்ணை பார்த்த மகிழ்ச்சி தாண்டவமாடுகிறது. அதில், பல வருடங்களுக்கு முன் தன் பெண்ணும், மருமகனும் புதுமணத் தம்பதியராகக் காட்சியளித்ததைப் போன்றே இன்றும் இருப்பதால் ஏனோ வருத்தமும் தென்படுகிறது.
அதை அவர் வெளிக்காட்டாமல் பிரயாணம் எப்படி இருந்தது மாப்பிள்ளை... என்றவாறு மாறுதலாகப் பேசுகிறார். உடனே, வல்லுநர் வசந்தராஜா ஏன் கேக்கறீங்க மாமா! உங்கப் பொண்ணு வாடாமல்லியின் வாட்டம் எங்கோ காணாமப் போயிடுச்சு! என்று கூறிக்கொண்டே புன்னகை புரிகிறான். அன்று முழுவதும் அவர்கள் சாப்பிடுவதும், துவைப்பதும் தவிர வேறு எந்த விஷயங்களையும் பகிர்ந்துக்கொண்டதாகத் தெரியவில்லை. மறுநாள், விடியலில் வாடாமல்லி தன் தாயின் மடியில் மேல் குழந்தையைப் போல படுத்துக்கொண்டு குறைகளை முறையிடுகிறாள். அம்மா! நானும் அவரும் சந்தோஷமாகத் தான் இருக்கிறோம் என்றாலும் மழலை மொழியை கேட்க முடியவில்லையே! என்று குமுறுகிறாள். அப்போது, பூச்சுக்குட்டியின் மனைவி ஏதாவது மறைக்காம உள்ளதைச் சொன்னால் பலனை தேடலாம் என்று ஆறுதல் கூறவே அவர்கள் சில வருடங்களுக்கு குழந்தைப் பிறக்காமல் இருப்பதற்காக உபயோகித்த முறைகள் அனைத்தையும் ஒவ்வொன்றாகச் சொல்கிறாள். பிறகு, அவர்கள் இறைவன் இருக்கிறான் எல்லாம் சாதகமாக அமைந்திடும்! என்று நம்பிக்கை மொழியைக் கூறுகின்றனர்.
அதன்படி, அறியாத சில விஷயங்களை அறிந்துக்கொண்ட பூச்சுக்குட்டி தம்பதியர் என்னதான்! சொத்து சுகம் என்று கணித்து வழக்குகளில் வாதாடிச் சேர்த்துவைத்தாலும் காலத்தை வீணாக்கி விட்டனரே! என்று கவலையுற்றுச் சிறந்த மருத்துவரிடம் பரிசோதனைக்காக அழைத்துச் செல்கின்றனர். அவர், நன்கு பரிசோதித்துவிட்டு பல வைத்திய முறைகளைக் கையாளுமாறுப் பரிந்துரைக்கிறார். அதனால், அவர்கள் நிரந்தரமாக பெரியவர்களுடனேயே வசிக்கத் துவங்குகின்றனர். அப்போது, விஞ்ஞான யுகத்தை அளந்துப் பருகியிருந்த வாடாமல்லிக்கு நம்பிக்கையும் வசந்த ராஜாவுக்கு துணிவும் பிறக்கின்றன. சாதாரண, வாழ்க்கையில் இறங்குகின்ற அவர்கள் ஒவ்வொரு கோவிலாக தரிசனம் செய்து வந்தாலும் கைமேல் எவ்வித பலனும் கிடைக்காமல் வருந்தியழுகின்றனர். பின்னர், அவர்கள் ஏதோ ஒரு முடிவுக்கு வந்தவர்களாக பனிமலை நோக்கிப் பயணம் மேற்கொள்ள பெரியவர்களையும் தங்களுடன் வருமாறு அழைக்கின்றனர்.
அதனால், பூச்சுக்குட்டி நண்பன் ராஜகணபதிக்கு விஷயத்தைத் தெரிவிப்பதற்காக அவன் வீட்டிற்குச் செல்கிறார். அங்கே, நிலவிய நிசப்தம் அவர் அடிவயிற்றை கலக்குகிறது. ஆனாலும், சின்னப்பயலே! சின்னப்பயலே! என்று குரல் எழுப்புகிறார். அப்போது, எட்டிப் பார்த்த ராஜகணபதி மெல்லிய போர்வை ஒன்றை உடலில் சுற்றிப் பிடித்தபடி வாடா! பூச்சுக்குட்டி என்று வரவேற்க உள்ளே சென்று அமர்கிறார். உடம்புக்கு! என்னடா நல்லா மெலிஞ்சுட்டியே என்று பூச்சு விசாரிக்கையில் அதற்கு எந்த குறைவுமில்லை! பாழாய்ப்போன மனதில்தான் எல்லா வேதனையும் வந்து இறங்கி விடுகிறதே! என்று பதிலளிக்கவே வியக்கிறார்.
மேலும், ராஜகணபதி தன் மகன் அறியாத சிறிவனாக இருந்தப்போது கண்டிப்புடன் நடந்துக்கொண்டதையும் தற்போது அதை கைவிட்டு விட்டதால் பெரியவனான சின்னப்பயல் குடித்துக் கும்மாளமிட்டுச் சில்லறைகளுடன் சேர்ந்து ஊர்சுற்றிச் சீரழிந்து வருவதையும் கூறுகிறார். அத்துடன், அவன் எவ்வித நற்செயல்களையும் போற்றாமல் சம்பாதிக்கும் ஆணவத்தில் எடுத்தெறிந்து எக்காளமாகப் பேசுகிறான் என்றுச் சொல்லிப் புலம்புகிறார். அவன் இரவில் வருகின்ற நிலையியும் பகலில் போகின்றப் போக்கும்; டாடி மம்மி வீட்டில் இல்ல என்ற கூத்தும் கவனித்துப் பார்த்தால் உயிருடன் இருக்கவே பிடிக்கவில்லை என்று வேதனையைக் கொட்டித் தீர்க்கவே நீயும் வாடா என்னுடன்! என்று பூச்சுக்குட்டி பனிமலை விஷயத்தைக் கூறி அழைப்பு விடுக்கிறார்.
அம்மம்மா! அறியாமை கற்றுக்கொண்டது வெறும் விளையாட்டுக் கணிணி என்று நினைத்தது தவறாக ஆயிட்டுதே! அவன் அதே கணிணிக் கல்வியை நிஜமாகப் பயின்றபோது அறியாமை அறிவுடைமை ஆகின்றது என்று அல்லவா தோன்றிற்று. அது எப்படி இவ்வளவு விபரீதமா போச்சு! இது என்ன பெரிய பிசாத்து! கணிணியில் எத்தனையோ புதுமைகள் பொதிந்திருக்கின்றன. அதில், வெறும் கணக்கு மட்டுமா எத்தனை இணைப்புத் தளங்கள்! அது நன்மையும், தீமையும் உள்ளடக்கியது என்று பலரும் அறிந்ததுதானே! இந்தச் சின்னப்பயலுக்கு இரண்டாவதாக உள்ள தீமை மட்டும் எப்படி எளிதாகத் தொற்றிக்கொண்டதோ தெரியவில்லை என்று பூச்சுக்குட்டி முணுமுணுக்கிறார். அவரிடம் இருந்த கைத்தொல்(லை)பேசி ஆர்ப்பாட்டமாக ஒலிக்கிறது.
அதை எடுத்ததும், அவர் மனைவி என்னங்க! வரும் வழியில் ரெடிமேட் உப்புமா கலவையும், குழம்புக் கறிப் பொவுடரும் வாங்கிட்டு வாங்க! என்றுக் கட்டளையிடத் தலையசைக்கிறார். அவருக்கு என்ன மாற்றமோ தெரியவில்லை பெண்கள் தானாகச் சமைக்க வேண்டியதைக் கூட கலவையாக வாங்கிக் கொதிக்க வைத்து விடுகிறார்கள் என்று எண்ணிக்கொள்கிறார். பின்பு, அவர்கள் பயணத்திற்குத் தேவையானவற்றை வாங்குவதுடன் மனைவியின் மந்திர மொழிக்கு உரியதையும் சேர்த்து வாங்கிக்கொண்டு அவற்றையே உற்று நோக்கியவாறு வீட்டிற்குள் நுழைகிறார்.
கால நேரத்திற்கென்ன! கேட்கவா வேண்டும் பயணம் மேற்கொள்ளும் நாளும் வருகின்றது. எங்கு சென்றாலும், வெறும் கையில் செல்ல முடியுமா! அதற்கு உகந்த பொருள்களுடன் பல செயற்கை இலகு இயந்திரச் சாமான்களை எடுத்துச் சென்றால் தானே மதிப்பு. அதுவும் தயாராகியது. வாராய்! நீ வாராய்! போகும் இடம் வெகுத் தூரமில்லை; போகும் பாதை நான் அறியேன்; போனவன்தான் திரும்பி வருகிறான் என்றுப் பல பாடல்கள் முழங்க பனிமலைக்குக் குழுவாகச் செல்கின்றனர். அங்கு, எத்திசை நோக்கிலும் சக்தியடா! என்பதைப் போல வெண்மையான துகள்களுடன் சில்லென்றுக் காற்று வீசுகிறது. முதலில், அவர்கள் தங்குவதற்கான வசதிகளைச் செய்துக்கொண்டு சாமியாரைப் பார்ப்பதற்கு எவ்வாறு செல்ல வேண்டும் என்று விசாரித்து அறிகின்றனர். அத்துடன், வழிகாட்டி ஒருவரின் உதவியுடன் பனிமலை உச்சிக்குச் செல்கின்றனர்.
என்ன! அந்தச் சாமியார் இருப்பதாகவே தோன்றவில்லை. அந்த வழிகாட்டி நபரும் சிறிது மேலே செல்லுங்கள் என்றுச் சொல்லிவிட்டு எங்கோ செல்கிறான் என்று விழிக்கின்றனர். ஆயினும், என்ன செய்வது! அஞ்ஞானம், விஞ்ஞானம் என்ற இரண்டு நிலைகளுமே மெய்ஞானத்தை அல்லவா தேடிவந்துச் சேர்கிறது. எத்தடையானாலும் குறுக்கிடாமல் அகன்றால் நல்லதுதான் என்று நினைத்துக்கொள்கின்றனர். ஆஹா! மக்கள் சக்தி! மாபெரும் சக்தி! அங்கிருந்தக் கூட்டத்தைப் பார்த்தால் அதுதான் சாமியாரின் இருப்பிடம் என்பதுப் புலனாகிறது. வாருங்கள்! இன்னும் சிறிது தூரம்தான் என்று அடிகளைப் பதித்துச் செல்கின்றனர். அங்குள்ள, கூட்டம் ஏதோ மந்திரங்கள் ஜெபிப்பதைப் போன்று வாய் அசைத்தாலும் அது விகற்பமாக அல்லவா இருக்கிறது என்று எட்டிப் பார்க்கின்றனர். அங்கு, பனிமலை உச்சி தென்படவில்லை; அதற்கு மாறாக பனிப்பாறையின் பின்புறம் நகர்ந்துச் செல்லும் தரை மட்டுமே தென்படுகிறது.
அவ்வமயம், பக்தகோடிகள் திகைக்கும்படி ஏதோவொரு உருவம் மங்கலாகத் தோன்றுகிறது. மேலும், அதிலிருந்து அன்பார்ந்த பக்தகோடிகளே! இப்புவிமேல் நன்மை, தீமை என்று அறியாது பல இயந்திர சக்திகள் செயல்படுவதால் சாமியார் அதை அறிந்து வருவதற்காகப் பயணம் மேற்கொண்டுள்ளார். இதற்கு எத்துணை வருடங்கள் ஆகுமென்பதுத் தெரியாததால் சிஷ்யனாகிய என்னிடம் அவர் வரும்வரை பக்தகோடிகளுக்கு இச்செய்தியை அறிவிக்கும் பணியை ஒப்படைத்துள்ளார் என்ற முழக்கம் ஒலிக்கவே அனைவரும் தலைதாழ்த்தி வணங்குகின்றனர். ஐயகோ! பின்பு, அஞ்ஞானம், விஞ்ஞானம் மற்றும் மெய்ஞானம் என்ற யாவுமே கலந்து என்னுள் அடங்கு! உன்னுள் அடங்கு! தன்னுள் அடங்கு! என்றுச் சுழல அங்கிருந்த மக்கள் யாவரும் எல்லாம் உலோகமயம்! என்றுப் புலம்பியவாறுத் திரும்புகின்றனர். அப்போது பனிமலையில் வசிக்கும் ஆண்டியொருவன் பழையக் குருடி! கதவைத் திறந்திடுடி! என்று பாடிக்கொண்டே நடந்துச் செல்கிறான்.
- அகிலமணி ஸ்ரீவித்யா.
